Om 6.30 uur zijn we al wakker om te Genieten van een vurige en adembenemend mooie zonsopgang. We zoeken stenen en schelpen voor ons altaar, ter ere van deze speciale winter equinox. Ik voel me één, met Gerben, met moeder Aarde, met de zon, de zee en met iedere steen en schelp. Alles is Wondermooi! Ook de zee lijkt mooier dan ooit te schitteren in de zon. Dit is de Ascensie, en wat voelt het liefdevol en vredig. In de middag worden we uitgenodigd door een gekke kapitein uit Denemarken die ons trakteert op een aantal rondjes cognacs en bier. Later komt Martin ineens weer voorbij fietsen, wat een verrassing! Hij neemt ons mee naar Caritas, en daar krijgen we een kamer (alweer nummer 7) in pension Victoria (!) en een 3-gangendiner cadeau ♥

Vandaag is De Grote Dag, want...waar gaan we morgen de bijzondere Winterzonnewende vieren? Het blijkt nog een heel avontuur om deze plek te vinden. Het enige wat we weten, is dat we aan zee willen zijn! We gaan met de trein, maar worden na één halte al uit de trein gezet omdat we geen kaartje hebben. Dan blijkt het plaatsje waar we dachten te moeten zijn, in de middle of nowhere en 9 kilometer van de zee te liggen. Ondertussen wordt het donker. Er stopt één bus, die ons een dik uur later in Vinaroz af zet, aan zee. Eenmaal daar wordt ons alwéér de weg gewezen door een 7....en zo vinden we ons perfecte kampeerplekje om de Ascensie te vieren ♥

Als Gerben en ik in Tarragona op het plein voor de kathedraal zitten te lunchen en te genieten van het heerlijke zonnetje, verschijnt de bijzondere Martin op ons pad. Deze werkeloze kok reist al 2 maanden op de fiets heel Spanje door, op zoek naar werk. Martin is Onvoorwaardelijke Liefde in Aktie en deelt alles wat ie heeft. Hij spreekt alleen Spaans, maar dat blijkt niets uit te maken, we communiceren van hart tot hart...

Na een nacht op straat in de big city belanden Gerben en ik in alle vroegte in het eerste de beste kleine kustplaatsje waar de trein stopt. Hier Genieten we in alle rust van een prachtige zonsopgang en een betoverend, kleurrijk wolkenspel. Na lang wikken en wegen over het vervolg van onze weg besluiten we de trein te nemen naar Tarragona. We vinden er helaas geen Couch, en kiezen gezien onze lichamelijke gesteldheid voor een hostal, een welkom feestje dat we dubbel en dwars verdiend hebben! En laat Tarragona nou precies de plaats zijn waar we moeten zijn (en niet Valencia zoals we gisteren hoopten), wat de komende dagen zal blijken...

Het begon zo vrolijk en positief! In Blanes krijgen we al snel een lift naar Barcelona van een lieve meneer, die ons tevens ieder een mooie trui cadeau doet. In Barcelona komen we tot de conclusie dat het beter is de grote steden in het vervolg te vermijden! Na uren liften zonder succes, terwijl er honderden auto´s voorbij rijden, nemen we "per ongeluk" een avontuurlijke doch levensgevaarlijke shortcut onder de snelweg door, naar de volgende oprit. Gerben vindt onderweg nog een mooie riem die hij toevallig goed kan gebruiken, dat dan weer wel. Ook daar krijgen we geen lift. Wel een gratis shoarmaschotel en coca-cola, dat dan weer wel! Uiteindelijk eindigen we niet in Valencia zoals gehoopt, maar op station Barcelona Sants, waar we vannacht op straat slapen. Gelukkig hebben we elkaar en is het station om 4.30 uur alweer open...dat dan weer wel :)

Gisteravond zette Salut ons bij het strand af, waar we ons tentje hebben opgezet en de nacht hebben doorgebracht onder het genot van de golven van de zee. Het is een heerlijke relaxte Zondag, beginnende met wakker worden met de opkomende Zon, die ons de rest van de dag niet meer heeft verlaten en ons verwarmd alsof het zomer is. Voel me erg Gelukkig en Dankbaar dat ik dit met Gerben mag ervaren. Onze  "Once in a Lifetime Roadtrip" doet zijn naam iedere dag weer eer aan...♥

Het is een magische dag vol Wondertjes en Cadeautjes van het Universum! Zoals ons vertrek uit de bergen in de vroege ochtend onder begeleiding van duizenden sterren boven ons. Een lift van een lieve engel met hemelse muziek in de auto, wat ons heel wat uren lopen bespaart. Het op het nippertje missen van de bus die maar 2 keer per dag komt, waardoor we ontdekken hoe goed  het Universum voor ons zorgt, en evenlater een auto laat stoppen die naar de volgende bushalte scheurt en ons alsnog op de bus zet. Hoe we puur op gevoel met een bus, een lift en een trein terechtkomen in een cafeetje in Port Bou, waar een mevrouw ons gesprek met de barman hoort en ons spontaan een lift aanbiedt naar het 100 kilometer zuidelijker gelegen Blanes aan zee....

Het is een speciale, hartverwarmende ervaring om een paar dagen in de bergen te leven met onze Rainbow familie, helemaal back to basic! Zo´n 7000 jaar geleden was dit reeds een thuisbasis voor de Kelten. Gerben en ik logeren in de tipi. Vandaag start de dag met een samenkomst in de tipi, met koffie en het zingen van Rainbowliedjes en mantra´s. De rest van de dag zoeken Gerben en ik hout voor ons vuurtje, halen we vers water uit de bron, gaan we op een Avontuurlijke ontdekkingstocht door het prachtige berglandschap en genieten we van een adembenemend mooie sterrenhemel. Morgenochtend vertrekken we met Anna om 6.00 uur ´s ochtends weer terug naar beneden, in het donker...spannend!

We vertrekken vroeg in de ochtend naar de Pyreneëen. Anna heeft enkel een supervage beschrijving van waar de Rainbow Family Community zich zou bevinden. Ik besluit me maar gewoon over te geven aan dit aparte Avontuur, aangezien Anna gisteren vast niet zomaar op ons pad verscheen. Het is nog een hele uitdaging en beproeving om met loodzware bagage de bergen in te gaan, uren te lopen, en niet precies te weten welke kant we op moeten. Maar het Geluk is aan onze zijde! We worden geleid, en mede dankzij een paar lieve Engelen onderweg komen we, net voor het donker wordt en we kamp willen maken, aan bij de Rainbow Family!

Barcelona here we come! Althans, dat hopen we, hevig verlangend naar de zee en de zon! Maar het Universum blijkt andere plannen met ons te hebben. Na twee liften ontmoeten we Anna, een Bulgaarse medeliftster die op weg is naar de Rainbow Family ergens in de bergen. Ze nodigt ons uit om mee te gaan, en zo belanden we in Perpignan. Het is al laat als we voor de Quick in het centrum van Perpignan zitten te Zijn, eigenlijk totaal onbezorgd om het feit dat we om 22.30 uur nog geen slaapplek hebben. Dan komt Hugo voorbij wandelen. Hij kijkt ons aan, en het eerste wat hij vraagt is: "Hebben jullie een plek om te slapen vannacht?" Spontaan biedt hij ons een slaapplek aan in zijn appartement. We hebben blijkbaar geen internet meer nodig om te Couchsurfen :)