Lieve papa,
Het spijt me dat ik zo lang niets van mij heb laten horen. Ik hoop dat jullie mij dit kunnen vergeven. Het is misschien raar om ineens een brief van mij te ontvangen. Ik wil alleen maar dat je weet dat ik niet meer boos op jou ben. Ik schrijf deze brief vanuit mijn hart, zoals ik alles voel en heb ervaren. Ik hoop dat mijn woorden ons weer dichterbij elkaar brengen, na al die jaren van stilzwijgen.
Vorig jaar was een belangrijk dieptepunt en keerpunt in mijn leven. Er gebeurden allerlei vervelende dingen op het gebied van gezondheid, werk en relatie, waardoor ik gedwongen werd om heel mijn leven opnieuw onder de loep te nemen. Er werd me toen ontzettend veel duidelijk, ook over mijn verleden en vooral over mijn jeugd.
Ik zag in dat niets zomaar gebeurt en dat alle ervaringen in ons leven zijn opgezet om belangrijke levenslessen te leren. Al deze ervaringen helpen ons te groeien naar een steeds liefdevoller, vreugdevoller en evenwichter bestaan. Mensen komen en gaan in ons leven en laten met hun akties en gedrag een stempel achter in onze energie, een stempel die ons en heel ons leven kan beïnvloeden en veranderen.
Ik kon en wilde vorig jaar niet langer boos zijn op jou voor de stempel die jij op mij hebt achtergelaten, voor het verdriet en de pijn die jij mij in mijn jeugdjaren hebt aangedaan. Ik besef dat ook jij de nodige stempels hebt gekregen in je jeugd, stempels die jou hebben veranderd, en jouw leven als mijn vader hebben beïnvloedt. Ik zie nu hoe jouw gedrag het gevolg is van pijnlijke stempels uit jouw eigen jeugd.
Ik besef dat je misschien niet in de gaten had dat je ons zoveel pijn en verdriet deed, ook omdat jij in een moeilijk leerproces zat. Misschien dacht je dat het goed was wat je deed, wist je niet beter en zag je niet wat je met jouw gedrag aanrichtte. Je hebt mij in mijn jeugd heel erg veel verdriet en pijn gedaan, en dat heeft tot vorig jaar zijn uitwerking op mij gehad. Tot vorig jaar heb ik nooit begrepen waarom je zo tegen mij deed, waaraan ik dat verdiende. Het enige wat ik kon bedenken, was dat je niet van mij hield, wat je keer op keer weer bevestigde met jouw gedrag en akties. En dat deed heel erg pijn. Ik vroeg me als kind altijd af wat ik jou in hemelsnaam had misdaan en waarom je mij zo haatte.
Dat was mijn leerproces. Nu begrijp ik dat je er op de een of andere manier niets aan kon doen dat je ons jouw liefde niet kon tonen en dat je niet met ons kon communiceren. Op jouw manier deed je dat wel, bijvoorbeeld door ons allerlei spullen enzo te geven, maar je wist gewoon niet wat echte liefde inhoudt. Door een gebrek aan communicatie, liefde, begrip en respect heb ik als kind nooit een band met jou gevoeld of ontwikkeld. Ik was er vroeger van overtuigd dat je mij heel erg haatte. Ik voelde alleen maar haat en heb nooit begrepen waarom.
De reden waarom ik in 1998 het contact met jou heb verbroken, was omdat je mij voor de zoveelste keer het gevoel gaf dat je totaal niets om mij, je eigen dochter, gaf. Ik heb toen besloten dat jij behalve verdriet, niets toevoegde aan mijn leven en dat ik je daarom niet meer in mijn leven hoefde.
Nu ben ik volwassen, wijzer en spiritueel gegroeid. Ik zie alles vanuit een nieuwe ooghoek, een breder perspectief. Verdriet en alle andere emoties zijn een signaal dat we iets te verwerken en los te laten hebben. Ik heb vorig jaar het verdriet en de pijn uit mijn jeugd kunnen loslaten omdat ik nu begrijp waarom ons leven zo is gelopen en waarom we vroeger zo tegen elkaar deden. We zaten ieder gewoon in ons eigen leerproces en zagen daardoor niet wat we elkaar allemaal aan deden.
Nu neem ik het je niet meer kwalijk dat je vroeger zo was. Jouw gedrag heeft mij heel erg veel geleerd over mezelf. Nu kan ik je vergeven en van je houden zoals je bent.
Het spijt me heel erg dat ik zolang niets van me heb laten horen, en ik hoop dat we elkaar snel weer zullen zien.
Veel liefs,
Daphne