Vandaag neem ik jullie mee op een magische reis met de heilige plant Ayahuasca. Deze innerlijke reis naar mijn ware zelf is de mooiste reis die ik ooit heb gemaakt.
11 juli 2010, 20.00 uur
De ruimte is gevuld met zo´n 30 mannen en vrouwen, allen gekleed in het wit. Ik geniet van de vredige ingetogen sfeer. Aan alles is voelbaar dat er zometeen een zeer bijzonder ritueel gaat plaatsvinden.
11 juli 2010, 20.00 uur
De ruimte is gevuld met zo´n 30 mannen en vrouwen, allen gekleed in het wit. Ik geniet van de vredige ingetogen sfeer. Aan alles is voelbaar dat er zometeen een zeer bijzonder ritueel gaat plaatsvinden.
Ik heb de meest uiteenlopende verhalen gehoord over Ayahuasca, de heilige plant waar we zometeen thee van zullen gaan drinken, net als de Amazone-indianen in Peru.
De geest van deze plant zal mij in contact brengen met de diepste duisternis van mijn ziel, en mij naar plekken leiden die om heling vragen, voor een dieper contact met mijn ware zelf. Ik heb me wekenlang geestelijk en fysiek voorbereid op dit bijzondere ritueel. Het voelt spannend, ik heb totaal geen idee wat ik kan verwachten...met Ayahuasca is alles mogelijk! Ik zet mijn denken uit, en weet dat ik hier met een reden ben beland. Ik wil me vol vertrouwen overgeven aan dit avontuur.
Mijn reis voor de pauze
En dan is het tijd voor de thee. Iedereen haalt 2 kopjes bij de sjamaan. We beginnen met een meditatie, en terwijl we om goed te aarden een hele tijd hummen, voel ik de energie in de ruimte stijgen. Daarna zijn we in stilte. Ik zak dieper weg in de stilte en krijg al snel visioenen. Ik open mijn ogen en zie dat de hele ruimte gevuld is met een raster van bewegende roze en gele streepjes en puntjes. Ik kijk naar de bloemen en planten en zie dat deze ademen.
Het voelt een beetje vreemd allemaal. Ik vraag moeder Aarde om extra stevige aarding en ik hoor haar zeggen "Kom maar mijn lieve kind!" En zomaar ineens voel ik een intense dankbaarheid door me heen stromen. Het overstijgt alle gevoelens van dankbaarheid die ik ooit heb ervaren in mijn leven.
De mantraband begint te spelen, en de zanger begint te zingen. Gelijk bij zijn eerste klanken word ik tot in het diepst van mijn ziel geraakt door zijn stem. Het doet de tranen over mijn wangen stromen. Het is alsof ik een engel hoor zingen!
Het voelt alsof ik thuis kom. Ik voel me thuis bij deze mensen, en verbonden, ik hoor hier te zijn! Ik word overmand door een intens geluksgevoel, en de vreugdetranen blijven maar stromen. Ik BEN één en al dankbaarheid. Dit gevoel is zéér intens, ik voel het in iedere cel van mijn lichaam. Ik wist niet dat een mens zich zo ongelooflijk dankbaar kan voelen!
En dan krijg ik een visioen van een meisje in een prachtig bos. Ze draagt een bloemenkrans op haar hoofd, en straalt één en al liefde en vreugde, ze danst. Terwijl ik haar zie weet ik ineens dat ik deze reis al zo vaak heb gemaakt. Die wetenschap geeft me een diep gevoel van vertrouwen.
Het bloemenmeisje is prachtig, ze is één en al overgave en één met moeder Aarde. Ze is omringd door dieren. Ik zie een adelaar, een uil en 2 superlieve ganzen. Ook de dieren geven mij vertrouwen en ondersteuning op deze reis. Ik besef dat ik zelf het bloemenmeisje ben. Ik zeg:"Wat ben je prachtig!" Ze zegt:"Dat ben jij ook! Ik ben jou!"
Ik zie dat er ook nog 2 engelen aan mijn zijde zijn. Ik word volop begeleid op deze reis en dat veroorzaakt een VERY VERY BIG SMILE die nog maar net op mijn gezicht past. Ik voel me één en al liefde en vreugde.
Na de pauze
Dan is het tijd voor een 2e portie. Ivo, mijn reisgenootje, vraagt me of ik dat wel zal doen. Ik hoef er echter geen seconde over na te denken. Nu ik hier toch ben, wil ik ook écht op reis! En dus drink ik een 2e portie thee.
Al snel verlies ik mezelf volledig. Ik zak heel erg diep weg in de duisternis. Alles om me heen is zwart. Wat een contrast vergeleken met de lieflijke heldere visioenen van zojuist! Het is alsof ik los ben van alles, ik kan ook niet meer aarden. Ik maak me zorgen, voel veel onrust in mezelf. Ik tol door de duisternis, als een losgeslagen projectiel. Ik probeer me ertegen te verzetten, en houvast te vinden, om dit beangstigende gevoel van onmacht te stoppen.
Ik open mijn ogen om te ontsnappen aan deze duisternis. Maar met mijn ogen open voel ik me nog raarder en helemaal niet op mijn gemak. Iedereen om me heen ziet er hartstikke normaal uit, alsof ze helemaal geen thee op hebben! Ik probeer zo normaal mogelijk te lijken, maar het lukt niet. Mijn ogen moeten weer dicht, ik wil niets zien. Ik moet terug naar binnen.
Dan hoor ik ineens heel duidelijk een stem in mij, die zegt: "Controle loslaten! Overgave!!" Het is mijn innerlijke stem, mijn Hoger Zelf. De stem schudt mij wakker. Gelijk laat ik alles los, het verzet, mijn behoefte om mijn reis te controleren en normaal te willen lijken. Plotsklaps besef ik dat mijn reis nu goed en wel is begonnen.
Ik ben héél erg ver weg, diep in mezelf. In de verte hoor ik de muziek. Mijn innerlijke scherm is ineens gevuld met prachtige draaiende felgekleurde fractals, waarin ik helemaal op ga. Ik ben vol verwondering door de enorme intensiteit van de kleuren, vormen en bewegingen. Het gaat erg hard.
Er schieten allerlei gedachten door me heen: was die 2e portie toch te veel?? Ik wil eruit, het is veel te heftig, dit hou ik niet vol! Even twijfel ik of ik een begeleider inlicht. Maar uiteindelijk besluit ik de nare gedachten los te laten. Ik kan niet meer terug. De thee zit in mijn lichaam. Dit is het!
Ik word me ervan bewust dat iedereen zijn eigen reis maakt, en dit is mijn eigenzinnige reis! Weer laat ik mijn weerstand, vluchtgedachten en controledrang los. "Overgave!" hoor ik de stem in mezelf zeggen, steeds weer.
En dan gebeurt er iets wonderbaarlijks. Ineens word ik overspoeld door een IMMENS gevoel van overgave in mezelf. Ik ben volledig in extase. Ik BEN Overgave!
Het wordt helderder in mijn bewustzijn. De duisternis is verdwenen. Ik voel hoe ik langzaam terugkeer in mijn lichaam, op Aarde. Ik kan zelfs weer genieten van de muziek en de mantra´s meezingen. Ik voel hoe mijn overgave van top tot teen, iedere cel in mijn lichaam vervuld. Ik ben één en al gelukzaligheid!
Ik hoor mezelf zeggen: "ik wil mijn leven wijden aan god!" Het is een herinnering aan een belofte die ik Thuis maakte. Tranen stromen weer over mijn wangen. Ik voel een totale overgave en een immense dankbaarheid naar god toe en voor deze ervaring.
Ik word steeds helderder, en voel ook ineens dat ik helemaal mezelf mag zijn, gewoon zoals ik ben. Wow wat een bevrijding! Ik ben nog nooit zó dichtbij mezelf geweest, zo vrij. Ik BEN mezelf, één met mijn Zelf! En ik mag me overgeven aan mijn Zelf. Ik mag zijn wie ik ben!
Tot het einde van het ritueel mag ik in deze onbeschrijflijk gelukzalige, extatische toestand blijven en ervaar ik een zeer diepe intense vreugde, vrijheid en vrede in mezelf. Ik geniet van de verbondenheid en van de groepsenergie die inmiddels tot hemelse hoogtes is gestegen. Vol liefde zing ik mee met de mantra´s en tijdens de stilte momenten geniet ik van het oneindige ZIJN. Ik voel me een godin en een engel.
Om 2.30 uur is het ritueel afgelopen en praten we met zijn allen gezellig na onder genot van fruit en thee.
Ik heb in dit verslag geprobeerd woorden te vinden om te beschrijven wat ik heb ervaren tijdens deze reis, echter alle gebruikte woorden schieten te kort om dit gevoel, de natuurlijke staat van ons wezen en van de hemel op aarde, te beschrijven.
Nu ik mijn reisverslag weer lees, begrijp ik dat deze na 2 jaar nog steeds van diepe betekenis is, meer dan ik toen kon overzien. Daarover een ander schrijfmoment meer.
Van hart tot hart,
Daphne
#365dagenproject
De geest van deze plant zal mij in contact brengen met de diepste duisternis van mijn ziel, en mij naar plekken leiden die om heling vragen, voor een dieper contact met mijn ware zelf. Ik heb me wekenlang geestelijk en fysiek voorbereid op dit bijzondere ritueel. Het voelt spannend, ik heb totaal geen idee wat ik kan verwachten...met Ayahuasca is alles mogelijk! Ik zet mijn denken uit, en weet dat ik hier met een reden ben beland. Ik wil me vol vertrouwen overgeven aan dit avontuur.
Mijn reis voor de pauze
En dan is het tijd voor de thee. Iedereen haalt 2 kopjes bij de sjamaan. We beginnen met een meditatie, en terwijl we om goed te aarden een hele tijd hummen, voel ik de energie in de ruimte stijgen. Daarna zijn we in stilte. Ik zak dieper weg in de stilte en krijg al snel visioenen. Ik open mijn ogen en zie dat de hele ruimte gevuld is met een raster van bewegende roze en gele streepjes en puntjes. Ik kijk naar de bloemen en planten en zie dat deze ademen.
Het voelt een beetje vreemd allemaal. Ik vraag moeder Aarde om extra stevige aarding en ik hoor haar zeggen "Kom maar mijn lieve kind!" En zomaar ineens voel ik een intense dankbaarheid door me heen stromen. Het overstijgt alle gevoelens van dankbaarheid die ik ooit heb ervaren in mijn leven.
De mantraband begint te spelen, en de zanger begint te zingen. Gelijk bij zijn eerste klanken word ik tot in het diepst van mijn ziel geraakt door zijn stem. Het doet de tranen over mijn wangen stromen. Het is alsof ik een engel hoor zingen!
Het voelt alsof ik thuis kom. Ik voel me thuis bij deze mensen, en verbonden, ik hoor hier te zijn! Ik word overmand door een intens geluksgevoel, en de vreugdetranen blijven maar stromen. Ik BEN één en al dankbaarheid. Dit gevoel is zéér intens, ik voel het in iedere cel van mijn lichaam. Ik wist niet dat een mens zich zo ongelooflijk dankbaar kan voelen!
En dan krijg ik een visioen van een meisje in een prachtig bos. Ze draagt een bloemenkrans op haar hoofd, en straalt één en al liefde en vreugde, ze danst. Terwijl ik haar zie weet ik ineens dat ik deze reis al zo vaak heb gemaakt. Die wetenschap geeft me een diep gevoel van vertrouwen.
Het bloemenmeisje is prachtig, ze is één en al overgave en één met moeder Aarde. Ze is omringd door dieren. Ik zie een adelaar, een uil en 2 superlieve ganzen. Ook de dieren geven mij vertrouwen en ondersteuning op deze reis. Ik besef dat ik zelf het bloemenmeisje ben. Ik zeg:"Wat ben je prachtig!" Ze zegt:"Dat ben jij ook! Ik ben jou!"
Ik zie dat er ook nog 2 engelen aan mijn zijde zijn. Ik word volop begeleid op deze reis en dat veroorzaakt een VERY VERY BIG SMILE die nog maar net op mijn gezicht past. Ik voel me één en al liefde en vreugde.
Na de pauze
Dan is het tijd voor een 2e portie. Ivo, mijn reisgenootje, vraagt me of ik dat wel zal doen. Ik hoef er echter geen seconde over na te denken. Nu ik hier toch ben, wil ik ook écht op reis! En dus drink ik een 2e portie thee.
Al snel verlies ik mezelf volledig. Ik zak heel erg diep weg in de duisternis. Alles om me heen is zwart. Wat een contrast vergeleken met de lieflijke heldere visioenen van zojuist! Het is alsof ik los ben van alles, ik kan ook niet meer aarden. Ik maak me zorgen, voel veel onrust in mezelf. Ik tol door de duisternis, als een losgeslagen projectiel. Ik probeer me ertegen te verzetten, en houvast te vinden, om dit beangstigende gevoel van onmacht te stoppen.
Ik open mijn ogen om te ontsnappen aan deze duisternis. Maar met mijn ogen open voel ik me nog raarder en helemaal niet op mijn gemak. Iedereen om me heen ziet er hartstikke normaal uit, alsof ze helemaal geen thee op hebben! Ik probeer zo normaal mogelijk te lijken, maar het lukt niet. Mijn ogen moeten weer dicht, ik wil niets zien. Ik moet terug naar binnen.
Dan hoor ik ineens heel duidelijk een stem in mij, die zegt: "Controle loslaten! Overgave!!" Het is mijn innerlijke stem, mijn Hoger Zelf. De stem schudt mij wakker. Gelijk laat ik alles los, het verzet, mijn behoefte om mijn reis te controleren en normaal te willen lijken. Plotsklaps besef ik dat mijn reis nu goed en wel is begonnen.
Ik ben héél erg ver weg, diep in mezelf. In de verte hoor ik de muziek. Mijn innerlijke scherm is ineens gevuld met prachtige draaiende felgekleurde fractals, waarin ik helemaal op ga. Ik ben vol verwondering door de enorme intensiteit van de kleuren, vormen en bewegingen. Het gaat erg hard.
Er schieten allerlei gedachten door me heen: was die 2e portie toch te veel?? Ik wil eruit, het is veel te heftig, dit hou ik niet vol! Even twijfel ik of ik een begeleider inlicht. Maar uiteindelijk besluit ik de nare gedachten los te laten. Ik kan niet meer terug. De thee zit in mijn lichaam. Dit is het!
Ik word me ervan bewust dat iedereen zijn eigen reis maakt, en dit is mijn eigenzinnige reis! Weer laat ik mijn weerstand, vluchtgedachten en controledrang los. "Overgave!" hoor ik de stem in mezelf zeggen, steeds weer.
En dan gebeurt er iets wonderbaarlijks. Ineens word ik overspoeld door een IMMENS gevoel van overgave in mezelf. Ik ben volledig in extase. Ik BEN Overgave!
Het wordt helderder in mijn bewustzijn. De duisternis is verdwenen. Ik voel hoe ik langzaam terugkeer in mijn lichaam, op Aarde. Ik kan zelfs weer genieten van de muziek en de mantra´s meezingen. Ik voel hoe mijn overgave van top tot teen, iedere cel in mijn lichaam vervuld. Ik ben één en al gelukzaligheid!
Ik hoor mezelf zeggen: "ik wil mijn leven wijden aan god!" Het is een herinnering aan een belofte die ik Thuis maakte. Tranen stromen weer over mijn wangen. Ik voel een totale overgave en een immense dankbaarheid naar god toe en voor deze ervaring.
Ik word steeds helderder, en voel ook ineens dat ik helemaal mezelf mag zijn, gewoon zoals ik ben. Wow wat een bevrijding! Ik ben nog nooit zó dichtbij mezelf geweest, zo vrij. Ik BEN mezelf, één met mijn Zelf! En ik mag me overgeven aan mijn Zelf. Ik mag zijn wie ik ben!
Tot het einde van het ritueel mag ik in deze onbeschrijflijk gelukzalige, extatische toestand blijven en ervaar ik een zeer diepe intense vreugde, vrijheid en vrede in mezelf. Ik geniet van de verbondenheid en van de groepsenergie die inmiddels tot hemelse hoogtes is gestegen. Vol liefde zing ik mee met de mantra´s en tijdens de stilte momenten geniet ik van het oneindige ZIJN. Ik voel me een godin en een engel.
Om 2.30 uur is het ritueel afgelopen en praten we met zijn allen gezellig na onder genot van fruit en thee.
Ik heb in dit verslag geprobeerd woorden te vinden om te beschrijven wat ik heb ervaren tijdens deze reis, echter alle gebruikte woorden schieten te kort om dit gevoel, de natuurlijke staat van ons wezen en van de hemel op aarde, te beschrijven.
Nu ik mijn reisverslag weer lees, begrijp ik dat deze na 2 jaar nog steeds van diepe betekenis is, meer dan ik toen kon overzien. Daarover een ander schrijfmoment meer.
Van hart tot hart,
Daphne
#365dagenproject
RSS Feed
