10 jul 2011 - Mijn allereerste Berg Avontuur. Zes dagen geleden...
Vandaag is het tijd voor een groots nieuw avontuur. Al vroeg in de ochtend ben ik naar Fuente Dé vertrokken, 23 kilometer van Potes, waar ik met de teleferico (een kabelbaan) de Picos de Europa in zweef. Die rit op zich is al een avontuur. Ik sta in een met mensen volgepropt "doosje" dat bungelend aan een kabel in 3,5 minuut bijna 900 meter omhoogglijdt. Even ben ik opgelucht dat ik geen hoogtevrees heb. Eenmaal boven heb ik een fantastisch uitzicht over een geheel nieuwe wereld die pal aan mijn voeten ligt. Een wereld die ik nog niet eerder heb verkend in mijn leven.
Vandaag is het tijd voor een groots nieuw avontuur. Al vroeg in de ochtend ben ik naar Fuente Dé vertrokken, 23 kilometer van Potes, waar ik met de teleferico (een kabelbaan) de Picos de Europa in zweef. Die rit op zich is al een avontuur. Ik sta in een met mensen volgepropt "doosje" dat bungelend aan een kabel in 3,5 minuut bijna 900 meter omhoogglijdt. Even ben ik opgelucht dat ik geen hoogtevrees heb. Eenmaal boven heb ik een fantastisch uitzicht over een geheel nieuwe wereld die pal aan mijn voeten ligt. Een wereld die ik nog niet eerder heb verkend in mijn leven.
Ik bevind mij op 2000 meter hoogte en ben geheel omringd door bergen die nog veel hoger zijn. Onbeschrijflijk en adembenemend mooi is het hier boven, en zo stil, met boven mij een knalblauwe lucht en stralende zon. Ik ben een beetje overweldigd door het immense berglandschap om me heen.
Al besef ik pas hoe groots het hier werkelijk is als ik her en der mensen zie, als piepkleine stipjes die zich ergens héél in de verte voortbewegen door het landschap. Zo ver heb ik nog nooit kunnen zien! Zeker niet in Nederland. En dan is dit nog maar een fractie van de Picos de Europa!. Minutenlang heb ik daar stilgestaan en compleet verwonderd om me heen gekeken. WOW WOW WOW!
De eerste stappen op mijn nieuwe avontuur
En toen....wat nu dan? Ik heb totaal geen verstand van bergen. Hoe werkt het hier? Welke kant ga ik op? Het is hier zo immens groot! En eigenlijk wil ik alleen maar een fijn stil schrijfplekje vinden. Uiteindelijk besluit ik maar gewoon te gaan lopen. Er is een hotel en cafetaria op 4 kilometer afstand, dat lijkt me een goed startpunt om de boel te verkennen. En een café con leche te drinken natuurlijk. Of misschien wel te blijven overnachten.
Creativiteit en Vrijheid
Terwijl ik loop krijg ik al snel door hoe het werkt in de bergen. In de bergen kun je zo creatief zijn als je maar wilt. Terwijl ik braaf het pad volg, zie ik overal om me heen creatieve mensjes. Ik hoor ergens steeds geroep, en kijk naar boven. Daar zie ik ineens een mensje aan een rots hangen! Ik zie mensjes in de valleien, klimmend of op een bergtop. In de bergen ben je dus gewoon vrij om te gaan waar je maar wilt! Ik kijk om me heen. Nergens verbods- of waarschuwingsbordjes, alles mag hier gewoon. WOW dit is de ultieme vrijheid, mijn walhalla!!
Dan rennen er ineens 2 berggeitjes langs me heen, kris kras over het wandelpad, de rotsachtige vallei in. Ze spelen tikkertje zo te zien en maken me aan het lachen. Ik ben nog maar net een half uur in de bergen, en vind het nu al helemaal te gek hier. Ik heb ook al ontelbaar veel foto´s gemaakt. Iedere 100 meter is het landschap weer anders, zo apart. Ik blijf me verwonderen en verblijden, en mijn hart danst bijna uit mijn lijf van deze geweldig mooie ervaring. Ik geniet met volle teugen van de vrijheid, al volg ik nog steeds braaf het pad naar het hotel.
De Eeuwige Avonturier
Onderweg leer ik ook de werking van mijn geest kennen. Ineens begrijp ik hoe het komt dat ik gedurende mijn leven in zovele avonturen ben beland. Mijn geest is steeds weer op zoek naar nieuwe ideeen, creativiteit en inspiratie. Ik voel hoe mijn hartje sneller begint te kloppen van de te verkennen nieuwe onbekende terreinen om mij heen, en dat zijn er oneindig veel. Het zal waarschijnlijk niet lang duren voordat ik van dit pad afdwaal bedenk ik me. Eigenlijk is dit pad momenteel alleen nog maar puur praktisch, omdat ik naar het hotel wil. Inmiddels heb ik besloten dat ik er blijf overnachten. Ik kan niet wachten tot ik mijn rugzak heb neergegooid en écht op pad kan.
Kamer 111
Het hotel Alive is een prachtig geschenk en heerlijke verwennerij op mijn pad. Dat heb ik wel verdiend na 3 weken alleen maar in herbergen te hebben geslapen. Ik heb zelfs een ligbad en een hele berg frisse superdikke handdoeken. En het mooiste van alles: ik heb kamernummer 111. De mensen die mij kennen weten hoezeer ik getallenfreak ben, omdat ook getallen trillingen (energie) met zich meedragen. Het getal 1 staat voor creativiteit, voor het scheppen, en voor het nieuwe. En 111 is de driedubbele kracht van de 1, die weer staat voor het manifesteren, ofwel tot uitdrukking brengen van mijn creativiteit. Ik lach om dit mooie teken van het universum, en ben dankbaar, heel erg dankbaar.
De volgende keer...
Het loopt heerlijk met een bijna lege rugzak! Ik ben ook reuzeblij dat ik inmiddels al de nodige bergklimtraining heb gehad op mijn Camino de Santiago, die komt nugoed van pas. Ik loop weer 2 kilometer terug, steil omhoog, waar ik zojuist steil omlaag ben gelopen. Maar dat kan me niet deren. Ik wil die afslag betreden die ik zojuist op de heenweg heb gezien. En als mijn hart ergens zo hevig van danst, is er geen weg meer terug! Als ik weer bij de afslag ben aangekomen, zie ik dat het pad een moeilijkheidsgraad medium-high heeft. Shit! Ik bedenk me even, en besluit dan toch gewoon te lopen en te zien hoe ver ik kom. Het is een rauw smal kiezelpad pad dat kronkelt langs de bergwand. In de verte zie ik dat het pad steil omhoog zigzagt, tot het verdwijnt tussen de bergen. De miniscule stipjes in de verte maken me weer volledig bewust van de grootsheid en uitgestrektheid van dit alles. Het is bijna onwerkelijk dat iets zo reusachtig groot en uitgestrekt kan zijn.
Ik geniet met heel mijn hart en ziel, al is er hier geen groen, en is alles rotsachtig. Na een dik uur wandelen houdt het pad ineens op, en moet ik tussen gigantische rotsen door klimmen. Ik probeer het een paar meter, maar bedenk me al snel dat dit geen doen is voor ervarings- en wandelstokloze mij. Bovendien zie ik geen pad meer aan de andere kant en heb ik geen idee waar ik heen moet. De kans op verdwalen of andere ongemakken is veel te groot. Mijn verstand zegt luidkeels NEE, en mijn hart danst ook al niet meer van dit obstakel. Bah. Ik ben teleurgesteld. Ik kijk en zoek nog even naar mogelijkheden, maar helaas. Ik keer om. Volgende keer beter, dan ben ik beter voorbereid neem ik me voor, met stokken, een kompas, een kaart en een verrekijker.
Mijn schrijfplekje - weer een avontuur
Terwijl ik weer terug wandel, zie ik ineens mijn schrijfplekje in de verte. Het is een prachtige groene open plek, boven op een berg. Ik word er heel erg blij van en zie me er al helemaal zitten, in alle rust en stilte, hoog boven het levendige wandelverkeer beneden op het wandelpad. Als ik eindelijk aan de voet van "mijn" berg sta, denk ik: "Hoe kom ik daar?" Dan besluit ik maar gewoon stapje voor stapje naar boven te klimmen. Mijn voeten vinden steeds weer een ander plekje vinden om te stappen. Het lijkt wel alsof er een trap loopt speciaal voor mij! Voor ik het weet ben ik boven en kan ik van mijn uitzicht genieten. Ik ben dolenthousiast, dit is onbeschrijflijk te gek! Mijn vreugde bereikt weer extatische hoogtes. De mensen beneden zijn nog maar heel erg klein. Hierboven ontvouwt zich weer een geheel nieuw prachtig landschap aan mij en doemen er nog meer bergen op, en zijn er heel veel paarden. Ik zie dat ik nog hoger kan...en nog hoger...en nog hoger! Steeds zie ik weer een ander plekje waar ik heen kan. Tja ik weet niet precies wat er met mij gebeurt, maar het voelt alsof ineens ik dit iedere week doe. Wat een fantastische ervaring!
Ik wil eigenlijk nog veel meer verkennen, maar ik besef dat dat niet zo verstandig is. Een tijdlang zit ik daar gewoon, te genieten van het immense uitzicht, en te ZIJN. Ik heb me waarschijnlijk nog nooit zo vrij en zo één gevoeld. Helaas moet ik mijn nieuwe geniet-avontuur veel te snel weer beeindigen, omdat er om me heen steeds meer wolken verschijnen. In de verte zie ik hoe verschillende bergen al geheel in een wolkendek zijn gehuld. Even schrik ik als ik terug wil lopen en merk dat alles er ineens anders uit ziet dan op de heenweg, en ik verder blijk te zijn gelopen dan ik in gedachten had. Dat is een beetje lastig in de bergen. Gelukkig zie ik al snel weer wat aanknopingspunten en kom ik veilig beneden aan. Nog voordat ik weer terug ben bij het hotel is het hele gebied gehuld in een dikke mist. Het is inmiddels 17 uur geweest. Het is tijd om te relaxen en om na te genieten in een heerlijk bad. Morgen weer een nieuwe dag.
Dit was één van de mooiste avonturen van mijn leven. En de kroon op heel mijn Camino de Santiago en alle ervaringen en inzichten die ik heb opgedaan. Life is just beautiful ♥
Oneindig veel liefs,
Daphne
Al besef ik pas hoe groots het hier werkelijk is als ik her en der mensen zie, als piepkleine stipjes die zich ergens héél in de verte voortbewegen door het landschap. Zo ver heb ik nog nooit kunnen zien! Zeker niet in Nederland. En dan is dit nog maar een fractie van de Picos de Europa!. Minutenlang heb ik daar stilgestaan en compleet verwonderd om me heen gekeken. WOW WOW WOW!
De eerste stappen op mijn nieuwe avontuur
En toen....wat nu dan? Ik heb totaal geen verstand van bergen. Hoe werkt het hier? Welke kant ga ik op? Het is hier zo immens groot! En eigenlijk wil ik alleen maar een fijn stil schrijfplekje vinden. Uiteindelijk besluit ik maar gewoon te gaan lopen. Er is een hotel en cafetaria op 4 kilometer afstand, dat lijkt me een goed startpunt om de boel te verkennen. En een café con leche te drinken natuurlijk. Of misschien wel te blijven overnachten.
Creativiteit en Vrijheid
Terwijl ik loop krijg ik al snel door hoe het werkt in de bergen. In de bergen kun je zo creatief zijn als je maar wilt. Terwijl ik braaf het pad volg, zie ik overal om me heen creatieve mensjes. Ik hoor ergens steeds geroep, en kijk naar boven. Daar zie ik ineens een mensje aan een rots hangen! Ik zie mensjes in de valleien, klimmend of op een bergtop. In de bergen ben je dus gewoon vrij om te gaan waar je maar wilt! Ik kijk om me heen. Nergens verbods- of waarschuwingsbordjes, alles mag hier gewoon. WOW dit is de ultieme vrijheid, mijn walhalla!!
Dan rennen er ineens 2 berggeitjes langs me heen, kris kras over het wandelpad, de rotsachtige vallei in. Ze spelen tikkertje zo te zien en maken me aan het lachen. Ik ben nog maar net een half uur in de bergen, en vind het nu al helemaal te gek hier. Ik heb ook al ontelbaar veel foto´s gemaakt. Iedere 100 meter is het landschap weer anders, zo apart. Ik blijf me verwonderen en verblijden, en mijn hart danst bijna uit mijn lijf van deze geweldig mooie ervaring. Ik geniet met volle teugen van de vrijheid, al volg ik nog steeds braaf het pad naar het hotel.
De Eeuwige Avonturier
Onderweg leer ik ook de werking van mijn geest kennen. Ineens begrijp ik hoe het komt dat ik gedurende mijn leven in zovele avonturen ben beland. Mijn geest is steeds weer op zoek naar nieuwe ideeen, creativiteit en inspiratie. Ik voel hoe mijn hartje sneller begint te kloppen van de te verkennen nieuwe onbekende terreinen om mij heen, en dat zijn er oneindig veel. Het zal waarschijnlijk niet lang duren voordat ik van dit pad afdwaal bedenk ik me. Eigenlijk is dit pad momenteel alleen nog maar puur praktisch, omdat ik naar het hotel wil. Inmiddels heb ik besloten dat ik er blijf overnachten. Ik kan niet wachten tot ik mijn rugzak heb neergegooid en écht op pad kan.
Kamer 111
Het hotel Alive is een prachtig geschenk en heerlijke verwennerij op mijn pad. Dat heb ik wel verdiend na 3 weken alleen maar in herbergen te hebben geslapen. Ik heb zelfs een ligbad en een hele berg frisse superdikke handdoeken. En het mooiste van alles: ik heb kamernummer 111. De mensen die mij kennen weten hoezeer ik getallenfreak ben, omdat ook getallen trillingen (energie) met zich meedragen. Het getal 1 staat voor creativiteit, voor het scheppen, en voor het nieuwe. En 111 is de driedubbele kracht van de 1, die weer staat voor het manifesteren, ofwel tot uitdrukking brengen van mijn creativiteit. Ik lach om dit mooie teken van het universum, en ben dankbaar, heel erg dankbaar.
De volgende keer...
Het loopt heerlijk met een bijna lege rugzak! Ik ben ook reuzeblij dat ik inmiddels al de nodige bergklimtraining heb gehad op mijn Camino de Santiago, die komt nugoed van pas. Ik loop weer 2 kilometer terug, steil omhoog, waar ik zojuist steil omlaag ben gelopen. Maar dat kan me niet deren. Ik wil die afslag betreden die ik zojuist op de heenweg heb gezien. En als mijn hart ergens zo hevig van danst, is er geen weg meer terug! Als ik weer bij de afslag ben aangekomen, zie ik dat het pad een moeilijkheidsgraad medium-high heeft. Shit! Ik bedenk me even, en besluit dan toch gewoon te lopen en te zien hoe ver ik kom. Het is een rauw smal kiezelpad pad dat kronkelt langs de bergwand. In de verte zie ik dat het pad steil omhoog zigzagt, tot het verdwijnt tussen de bergen. De miniscule stipjes in de verte maken me weer volledig bewust van de grootsheid en uitgestrektheid van dit alles. Het is bijna onwerkelijk dat iets zo reusachtig groot en uitgestrekt kan zijn.
Ik geniet met heel mijn hart en ziel, al is er hier geen groen, en is alles rotsachtig. Na een dik uur wandelen houdt het pad ineens op, en moet ik tussen gigantische rotsen door klimmen. Ik probeer het een paar meter, maar bedenk me al snel dat dit geen doen is voor ervarings- en wandelstokloze mij. Bovendien zie ik geen pad meer aan de andere kant en heb ik geen idee waar ik heen moet. De kans op verdwalen of andere ongemakken is veel te groot. Mijn verstand zegt luidkeels NEE, en mijn hart danst ook al niet meer van dit obstakel. Bah. Ik ben teleurgesteld. Ik kijk en zoek nog even naar mogelijkheden, maar helaas. Ik keer om. Volgende keer beter, dan ben ik beter voorbereid neem ik me voor, met stokken, een kompas, een kaart en een verrekijker.
Mijn schrijfplekje - weer een avontuur
Terwijl ik weer terug wandel, zie ik ineens mijn schrijfplekje in de verte. Het is een prachtige groene open plek, boven op een berg. Ik word er heel erg blij van en zie me er al helemaal zitten, in alle rust en stilte, hoog boven het levendige wandelverkeer beneden op het wandelpad. Als ik eindelijk aan de voet van "mijn" berg sta, denk ik: "Hoe kom ik daar?" Dan besluit ik maar gewoon stapje voor stapje naar boven te klimmen. Mijn voeten vinden steeds weer een ander plekje vinden om te stappen. Het lijkt wel alsof er een trap loopt speciaal voor mij! Voor ik het weet ben ik boven en kan ik van mijn uitzicht genieten. Ik ben dolenthousiast, dit is onbeschrijflijk te gek! Mijn vreugde bereikt weer extatische hoogtes. De mensen beneden zijn nog maar heel erg klein. Hierboven ontvouwt zich weer een geheel nieuw prachtig landschap aan mij en doemen er nog meer bergen op, en zijn er heel veel paarden. Ik zie dat ik nog hoger kan...en nog hoger...en nog hoger! Steeds zie ik weer een ander plekje waar ik heen kan. Tja ik weet niet precies wat er met mij gebeurt, maar het voelt alsof ineens ik dit iedere week doe. Wat een fantastische ervaring!
Ik wil eigenlijk nog veel meer verkennen, maar ik besef dat dat niet zo verstandig is. Een tijdlang zit ik daar gewoon, te genieten van het immense uitzicht, en te ZIJN. Ik heb me waarschijnlijk nog nooit zo vrij en zo één gevoeld. Helaas moet ik mijn nieuwe geniet-avontuur veel te snel weer beeindigen, omdat er om me heen steeds meer wolken verschijnen. In de verte zie ik hoe verschillende bergen al geheel in een wolkendek zijn gehuld. Even schrik ik als ik terug wil lopen en merk dat alles er ineens anders uit ziet dan op de heenweg, en ik verder blijk te zijn gelopen dan ik in gedachten had. Dat is een beetje lastig in de bergen. Gelukkig zie ik al snel weer wat aanknopingspunten en kom ik veilig beneden aan. Nog voordat ik weer terug ben bij het hotel is het hele gebied gehuld in een dikke mist. Het is inmiddels 17 uur geweest. Het is tijd om te relaxen en om na te genieten in een heerlijk bad. Morgen weer een nieuwe dag.
Dit was één van de mooiste avonturen van mijn leven. En de kroon op heel mijn Camino de Santiago en alle ervaringen en inzichten die ik heb opgedaan. Life is just beautiful ♥
Oneindig veel liefs,
Daphne
RSS Feed
