10 juni 2011 - Het was een prachtige wandeldag! Ik heb vandaag weer een wondermooie krachtplaats ontdekt, en wel de kerk van Santa Maria van Eunate. Deze plek gaf me precies die energie en inspiratie die ik nodig had om de weg van mijn hart te vervolgen.
Ook kwam ik aan op het kruispunt van de Camino Aragones met de Camino Frances, Puenta la Reina, waar ik mijn vervolgroute moet kiezen. Tot zojuist twijfelde ik nog of ik mijn wandeling zou voortzetten op de Camino Frances, de historische, sfeervolle en gezellige route die ik in 2009 ook heb gelopen. Terwijl ik diep in mijn hart eigenlijk weet en voel dat ik de Camino del Norte wil lopen, de rustige groene kustroute, omdat deze beter bij "mijn huidige ik" past.
Vanochtend bij het ontbijt vroeg Brigitte me of ik heimwee had naar de Camino Frances, en of ik moeite had om dit los te laten. Goeie vraag. Ik had 20 kilometer om hierover na te denken. Onderweg ontdekte ik dat ze de spijker op de kop sloeg. Ik voel gewoon heel veel liefde voor de Camino Frances, voor de geschiedenis en mijn herinneringen daar. Ook toen ik zojuist in Puenta la Reina aan kwam, voelde ik me gelijk thuis. Een heel fijn gevoel dat me weer deed twijfelen.
Maar dat twijfelgedoe is dus een lesje in loslaten. Mijn hart weet allang waar het heen wil, alleen mijn hoofd doet moeilijk. En ik miste mijn lieve medepelgrims Brigitte en René, Sakai en Jesus een beetje, met wie ik de laatste 4 dagen ben opgetrokken in de herbergen. Wat heb ik het superfijn en gezellig gehad met hun, wow! Het blijft erg bijzonder hoe je je hier in korte tijd zo verbonden kunt voelen met mensen. Al spreken we allemaal een andere taal. Ik heb onderweg nog spaanse les gehad van Jesus, en ben nu volop aan het oefenen met mijn Spaanse wonderzinnen, wat overal tot vrolijke taferelen leidt. Ik heb de kosmos gevraagd voor nog meer leraren Spaans op mijn pad, ook in het kader van mijn reis naar Peru volgend jaar.
Ik kreeg trouwens wel een hevige cultuurshock te verwerken hier in Puenta la Reina. Het is hier ineens helemaal over met de rust! De afgelopen 9 wandeldagen kon ik urenlang wandelen zonder ook maar een mens tegen te komen, en hier moet ik me zowat door alle pelgrims heenworstelen. Ik zit ook ineens in een reusachtige herberg (en dan heb ik nog de kleinste uitgezocht) met 72 medepelgrims, in tegenstelling tot de knusse persoonlijke herbergjes van de afgelopen week met maximaal 10 tot 20 mensen.
Nou kon ik gelukkig gewoon mijn vrede vinden in alle drukte, en dicht bij mezelf blijven en genieten. Ook nadat ik weer allerlei leuke lieve mensen had leren kennen. Dat heb ik 2 jaar geleden geleerd, hier op de camino de Santiago, om me niet meer te verliezen in alle energieën om me heen, om bewust naar mijn grenzen te luisteren, en mijn eigen behoeften op de eerste plaats te zetten (want ik vind het ook heel erg fijn om op mezelf te zijn).
Om een lang verhaal kort te maken...ik heb zojuist dus besloten dat ik 100% kies voor de Camino del Norte! Die krachtplaats waar ik vandaag was, gaf me precies die inzichten die ik nodig had. Hij bracht me weer in contact met mijn intuitie en de vrouwelijke energie en zette me met beide voeten op de Aarde.
Ik hoorde gisteren pas van deze krachtplaats. Toen ik daar vandaag aankwam, had ik de hele plek en kerk, een in de bergen gelegen geometrisch mystiek bouwwerk uit de 12e eeuw, voor mij alleen. Ik heb een uur in stilte in de kerk gezeten zonder dat er ook maar iemand was. Ik voelde de bijzondere energie van deze plek en had alle tijd om me ermee te verbinden en me erin onder te dompelen. Ineens voelde ik dat ik klaar was, en toen ik buiten kwam, stopte er een grote touringcar voor de deur en stapte er een horde mensen uit om de kerk te bezichtigen. Op dat moment was ik heel erg dankbaar voor alle rust die ik had gekregen om er te zijn. En nu...op naar de zee!
Heel veel liefs,
Daphne
http://daphneonderweg.weebly.com/
Vanochtend bij het ontbijt vroeg Brigitte me of ik heimwee had naar de Camino Frances, en of ik moeite had om dit los te laten. Goeie vraag. Ik had 20 kilometer om hierover na te denken. Onderweg ontdekte ik dat ze de spijker op de kop sloeg. Ik voel gewoon heel veel liefde voor de Camino Frances, voor de geschiedenis en mijn herinneringen daar. Ook toen ik zojuist in Puenta la Reina aan kwam, voelde ik me gelijk thuis. Een heel fijn gevoel dat me weer deed twijfelen.
Maar dat twijfelgedoe is dus een lesje in loslaten. Mijn hart weet allang waar het heen wil, alleen mijn hoofd doet moeilijk. En ik miste mijn lieve medepelgrims Brigitte en René, Sakai en Jesus een beetje, met wie ik de laatste 4 dagen ben opgetrokken in de herbergen. Wat heb ik het superfijn en gezellig gehad met hun, wow! Het blijft erg bijzonder hoe je je hier in korte tijd zo verbonden kunt voelen met mensen. Al spreken we allemaal een andere taal. Ik heb onderweg nog spaanse les gehad van Jesus, en ben nu volop aan het oefenen met mijn Spaanse wonderzinnen, wat overal tot vrolijke taferelen leidt. Ik heb de kosmos gevraagd voor nog meer leraren Spaans op mijn pad, ook in het kader van mijn reis naar Peru volgend jaar.
Ik kreeg trouwens wel een hevige cultuurshock te verwerken hier in Puenta la Reina. Het is hier ineens helemaal over met de rust! De afgelopen 9 wandeldagen kon ik urenlang wandelen zonder ook maar een mens tegen te komen, en hier moet ik me zowat door alle pelgrims heenworstelen. Ik zit ook ineens in een reusachtige herberg (en dan heb ik nog de kleinste uitgezocht) met 72 medepelgrims, in tegenstelling tot de knusse persoonlijke herbergjes van de afgelopen week met maximaal 10 tot 20 mensen.
Nou kon ik gelukkig gewoon mijn vrede vinden in alle drukte, en dicht bij mezelf blijven en genieten. Ook nadat ik weer allerlei leuke lieve mensen had leren kennen. Dat heb ik 2 jaar geleden geleerd, hier op de camino de Santiago, om me niet meer te verliezen in alle energieën om me heen, om bewust naar mijn grenzen te luisteren, en mijn eigen behoeften op de eerste plaats te zetten (want ik vind het ook heel erg fijn om op mezelf te zijn).
Om een lang verhaal kort te maken...ik heb zojuist dus besloten dat ik 100% kies voor de Camino del Norte! Die krachtplaats waar ik vandaag was, gaf me precies die inzichten die ik nodig had. Hij bracht me weer in contact met mijn intuitie en de vrouwelijke energie en zette me met beide voeten op de Aarde.
Ik hoorde gisteren pas van deze krachtplaats. Toen ik daar vandaag aankwam, had ik de hele plek en kerk, een in de bergen gelegen geometrisch mystiek bouwwerk uit de 12e eeuw, voor mij alleen. Ik heb een uur in stilte in de kerk gezeten zonder dat er ook maar iemand was. Ik voelde de bijzondere energie van deze plek en had alle tijd om me ermee te verbinden en me erin onder te dompelen. Ineens voelde ik dat ik klaar was, en toen ik buiten kwam, stopte er een grote touringcar voor de deur en stapte er een horde mensen uit om de kerk te bezichtigen. Op dat moment was ik heel erg dankbaar voor alle rust die ik had gekregen om er te zijn. En nu...op naar de zee!
Heel veel liefs,
Daphne
http://daphneonderweg.weebly.com/
RSS Feed
