Het leven is onvoorspelbaar. Het leven is verandering, altijd in beweging. Het leven is een oneindige stroom van mogelijkheden. Ieder moment kan ik uit die mogelijkheden kiezen wat ik wil ervaren. Zo dacht ik eerder deze avond nog dat ik vandaag niets ging schrijven en vroeg naar bed zou gaan. Ik liet het moeten schrijven los. En nu rollen er toch woorden uit mijn vingers.
Soms probeer ik van te voren te bedenken waarover ik vandaag ga schrijven. Aan het einde van de dag heb ik een wirwar aan aantekeningen, ben ik 10 keer van onderwerp veranderd, en schrijf ik uiteindelijk over iets heel anders.
Het leven gaat zoals het komt. Ik word steeds beter in loslaten. To-do-lijstjes bijvoorbeeld. Vroeger werden deze langer en langer en leverden ze stress op omdat het onmogelijk was om zo´n to-do-lijst in één leven af te werken. Tegenwoordig maak ik per dag een lijstje dat iedere avond moeiteloos weer in de prullenbak verdwijnt, ook al heb ik er maar 1 of 2 dingen van gedaan.
Loslaten is het toverwoord voor rust in mezelf en overgave aan het leven. Heerlijk is het om niets meer te moeten en me over te geven aan wat de weg mij brengt. Nou had ik daar altijd al een bepaalde aanleg voor, om te kiezen voor de meest liefdevolle mogelijkheden in mijn leven en al het andere los te laten of er gewoon te laten zijn. Al lukt het nu moeiteloos, zonder schuldgevoel, onrust en stress. Ik moest vroeger blijkbaar eerst een stukje tegen de stroming in zwemmen voordat ik kon loslaten en me kon overgeven aan de golven van het leven.
Niets staat vast, ook al lijkt het wel zo te zijn. Dat is eerder de wens of de hoop dat het zo zal zijn, of de behoefte om de reis te willen controleren. In het nu kan ik iedere stap zetten om in de richting van mijn doel te wandelen. Maar van hieruit heb ik geen overzicht over de weg die voor me ligt, over de kruispunten, omstandigheden en boeiende zijweggetjes en de mensen die mijn pad zullen kruisen. Allemaal nog onbekende mogelijkheden die van invloed zijn op de weg die ik in gedachten had.
Mijn ouders hadden graag gezien dat ik naar de universiteit was gegaan en huisje, boompje, beestje voor mezelf creërde. Dat was hun weg naar geluk. Ik wandelde een stukje met ze mee, totdat ik 17 werd. Toen ging mijn weg van geluk een andere kant op. Ik stopte met school en wilde genieten van het leven en alles doen wat ik leuk vond, ondanks alle maatschappelijke normen. Het werd een doldwaze, avontuurlijke, magische reis, die nog steeds voortduurt.
Het is zo simpel. Just go with the flow. Zo wilde ik niets schrijven, en zo staan hier toch weer 500 woorden. Alles is goed zoals het is. Als ik maar geniet van de reis!
Van hart tot hart,
Daphne
Het leven gaat zoals het komt. Ik word steeds beter in loslaten. To-do-lijstjes bijvoorbeeld. Vroeger werden deze langer en langer en leverden ze stress op omdat het onmogelijk was om zo´n to-do-lijst in één leven af te werken. Tegenwoordig maak ik per dag een lijstje dat iedere avond moeiteloos weer in de prullenbak verdwijnt, ook al heb ik er maar 1 of 2 dingen van gedaan.
Loslaten is het toverwoord voor rust in mezelf en overgave aan het leven. Heerlijk is het om niets meer te moeten en me over te geven aan wat de weg mij brengt. Nou had ik daar altijd al een bepaalde aanleg voor, om te kiezen voor de meest liefdevolle mogelijkheden in mijn leven en al het andere los te laten of er gewoon te laten zijn. Al lukt het nu moeiteloos, zonder schuldgevoel, onrust en stress. Ik moest vroeger blijkbaar eerst een stukje tegen de stroming in zwemmen voordat ik kon loslaten en me kon overgeven aan de golven van het leven.
Niets staat vast, ook al lijkt het wel zo te zijn. Dat is eerder de wens of de hoop dat het zo zal zijn, of de behoefte om de reis te willen controleren. In het nu kan ik iedere stap zetten om in de richting van mijn doel te wandelen. Maar van hieruit heb ik geen overzicht over de weg die voor me ligt, over de kruispunten, omstandigheden en boeiende zijweggetjes en de mensen die mijn pad zullen kruisen. Allemaal nog onbekende mogelijkheden die van invloed zijn op de weg die ik in gedachten had.
Mijn ouders hadden graag gezien dat ik naar de universiteit was gegaan en huisje, boompje, beestje voor mezelf creërde. Dat was hun weg naar geluk. Ik wandelde een stukje met ze mee, totdat ik 17 werd. Toen ging mijn weg van geluk een andere kant op. Ik stopte met school en wilde genieten van het leven en alles doen wat ik leuk vond, ondanks alle maatschappelijke normen. Het werd een doldwaze, avontuurlijke, magische reis, die nog steeds voortduurt.
Het is zo simpel. Just go with the flow. Zo wilde ik niets schrijven, en zo staan hier toch weer 500 woorden. Alles is goed zoals het is. Als ik maar geniet van de reis!
Van hart tot hart,
Daphne
RSS Feed